Typy diamentów
Diamenty mogą przybierać wszystkie barwy tęczy, od bezbarwnego do żółtego, pomarańczowego, czerwonego, fioletowego, zielonego, niebieskiego, purpurowego a nawet czarnego. Te najszlachetniejsze kamienie występują we wszystkich odcieniach, jednak większość diamentów jubilerskich to kamienie o barwie od niemalże bezbarwnych do jasno żółtych, brązowych lub szarych. Intensywne zabarwienie w diamentach występuje niezwykle rzadko, co przekłada się na ich cenę, gdyż te cuda natury warte są fortuny. Barwne cuda nazywamy BARWAMI FANTAZYJNYMI.
Ogromna ilość oszlifowanych diamentów należą do serii Cape. Szacuje się, że około 95% to diamenty bezbarwne, jasno żółte, zielonkawo-żółte i żółte. Niebieskie, różowe, czerwone, zielone i inne, występują bardzo rzadko.
Pochodzenie barwy diamentu znajduje się w strukturze atomowej diamentu. Idealna siatka krystaliczna diamentu zbudowana jest z atomów węgla, które ułożone są w uporządkowaną, trójwymiarową strukturą. Każdy atom węgla jest otoczony innymi czterema atomami węgla, tworząc czworościan. Diament, który zbudowany jest tylko i wyłącznie z węgla będzie zupełnie bezbarwny. W rzeczywistości, struktura diamentu zawiera mniejszą lub większą ilość atomowych zanieczyszczeń i odchyleń strukturalnych. Przyczyną tych wad strukturalnych jest zastąpienie atomu węgla przez obcy atom. Najczęstszym zanieczyszczeniem diamentu jest azot. W zależności od jego występowania w siatce krystalicznej diamentu, można go podzielić na dwie grupy:
Typ I
Do tego typu należy większość diamentów jubilerskich. W surowej postaci kryształy są zwykle dobrze ukształtowane, mają gładkie powierzchnie ścian i lekko zaokrąglone krawędzie, a zatem doskonale nadają się do obróbki. Stężenie azotu waha się w granicach od 25 do 1000 ppm, w skrajnych przypadkach może dochodzić do ok. 3000 ppm.
Ze względu na duże różnice stężeń oraz fakt, że w tym typie diamentów azot może występować w różnych wzajemnych konfiguracjach, podzielono go umownie na dwa podtypy: Ia i Ib.
Ia – azot może tworzyć co najmniej 4 rodzaje skupień. Najważniejsze z nich to skupienia A i B. Na tej podstawie dzieli się diamenty podtypu Ia na grupy: IaA i IaB oraz IaAB. Wszystkie diamenty podtypu Ia absorbują promieniowanie podczerwone w zakresie 1000–1400 cm-1 i promieniowanie nadfioletowe poniżej 300 nm.
Ib – atomy azotu zastępując atomy węgla w sieci krystalicznej diamentu, są zlokalizowane w sposób nieuporządkowany. Zawartość azotu jest dużo mniejsza w porównaniu do podtypu Ia i mieści się w granicach od 25 do 50 ppm.
Typ II
Diamenty typu II nie zawierają azotu. Nie absorbują też – w odróżnieniu od diamentów typu I – promieniowania podczerwonego w zakresie 1000–1400 cm-1 i nadfioletowego poniżej 230 nm.
Dzieli się je na dwa podtypy – IIa i IIb. Za podstawę podziału przyjmuje się przewodność elektryczną.
IIa – mają strukturę najbardziej zbliżoną do idealnej, stąd są rzadko spotykane w przyrodzie. Nie zawierają znaczących ilości pierwiastków śladowych (w tym również boru), w związku z czym nie przewodzą prądu elektrycznego. Nie absorbują promieniowania w widzialnym zakresie widma, a zatem są bezbarwne, pod warunkiem że nie wykazują defektów strukturalnych. W przypadku gdy takie defekty się pojawiają, diamenty mogą być intensywnie żółte, brązowe, a nawet różowe.
IIb – zawierają domieszkę boru w związku z czym są półprzewodnikami. Wszystkie wykazują naturalną barwę niebieską, o różnym stopniu nasycenia. Diamenty podtypu IIb charakteryzują się wyraźną luminescencją dla krótkofalowego promieniowania UV, zdecydowanie skorelowaną ze znacznym nasyceniem barwą niebieską.
TYP DIAMENTU A BARWA
| Typ Ia | Typ Ib | Typ IIa | Typ IIb | |
| Centra barwne | Grupy atomów azotu | Odizolowane atomy azotu | Bez określonych centr barwnych | Atomy boru |
| Barwa |
|
|
|
|
